Het is 21 mei, onze eigenlijke vertrekdatum voor het tweede deel van Bardsongs "Father, Daughter, Yak". Helaas hebben we twee weken moeten uitstellen omdat de filmpermissie voor Ladakh nog niet binnen is. Omdat Ladakh een politiek gevoelig gebied is gaat de aanvraag niet zoals voor de andere delen van India via Buitenlandse zaken maar via het Ministry of Internal affairs, binnenlandse zaken van India dus.
Daar kan de ambassade in den Haag niet veel aan bijdragen behalve reminders sturen en iedere dag aan mij melden dat er nog geen nieuws is.
Zonder de permissie en de bijbehorende J-visa voor de crew (journalisten visum) kunnen we niet vertrekken. We krijgen geen toestemming om te draaien, geen vergunningen voor locaties, we mogen geen apparatuur invoeren en laat staan hanteren en we kunnen in enorme problemen raken als er iets mis gaat.
De twee weken uitstel is daarom opnieuw een gok.
Ondertussen zijn de voorbereidingen in volle gang en ben ik aan het onderhandelen en corresponderen met de local fixers ter plekke. Dit is nog niet zo eenvoudig want hun vraagprijs voor de service is zo'n 5 keer duurder als in Jodhpur. Men beweert dat in Ladakh alles gemiddeld 2 1/2 keer zo duur is dan in andere delen van India. Alles is schaarser en veel moet worden ingevoerd. Slecht nieuws voor ons budget dus. Dat vergt enig nader onderzoek.
In Delhi zitten Mukul, Urvashi en Kawal met de equiment lijsten op scherp te wachten tot het startsein. Licht, camera en andere techniek moeten allemaal daar vandaan of uit Mumbai komen. Digambar, onze art director heeft zich ook weer beschikbaar gesteld. Dat deel van de voorbereiding is nu een stuk rustiger, we mogen ons verheugen op een deel dezelfde crew wat een vertrouwd gevoel geeft.
Omdat Leh, onze eerste standplaats, op zo'n 3500 meter hoogte ligt moet je tenminste een aantal dagen acclimatiseren als je geen tijd neemt om te stijgen. Beter is de hoogte gaandeweg te begaan. Om die reden hebben we (zo goed als) besloten om per auto met chauffeur vanuit Delhi te reizen. Een reis van ongeveer 3 dagen via Manali over de Taglangpas (5328 mtr). We kunnen dan ook al spullen en onze filmstock uit Delhi meenemen.
Behalve op de permissie is het voor mij wachten op het script, in Amsterdam wordt er koortsachtig aan gewerkt. Ik heb het nodig om de break down te maken en naar aanleiding daarvan het werkbudget. Vanzelfsprekend hebben ook de mensen in Ladakh zo langzaamaan wat informatie nodig. We hebben per slot een beperkte voorbereidingstijd ter plekke en moeten de meeste locaties nog bepalen en opnieuw alle rollen casten. Anders dan in Jodhpur zullen we ons meer verplaatsen omdat het een roadmovie betreft. Sander oppert het idee te draaien in de Nubra vallei (valley of flowers), het laatste deel van Ladakh wat voor de buitenwereld is onsloten. Dit gebied kan je bereiken via s'werelds hoogst met gemotoriseerd vervoer begaanbare pas, de Khardongla Pass. Je hebt er wel weer een speciale permit voor nodig maar deze schijn je in Leh zelf te kunnen regelen. Om daar te mogen filmen moeten we weer onze filmpermissie van de State of India laten zien. Al deze nobele plannen hangen dus af van dit ene papier, waarover later meer.
