de onttakeling

Na het laatste shot was zo'n beetje alles voor het laatst. Ineens was de tijd op, waren er de laatste dagen, liepen we op de laatste benen, wisselden we laatste woorden en kwamen we laatste verplichtingen na. Nieuw aan laatste momenten is dat je selecteert wie er in je balboekje komt te staan en welke gebeurtenissen je mee zal dragen. Wat je graag voor altijd achter je laat en waar je nog wel eens een avond dromerig over zou kunnen vertellen, op een later tijdstip, op een andere plaats. Deze selectie uit zeven weken roerig leven, lachen en lijden kwam voor mij in horten en stoten. Ik moest zeven weken kantoor onttakelen en omdat ik het enige lid van het kantoor team was kon alleen ik dat doen. Bergen papier en notities. Het controleren van duizenden bonnen en declaraties. Gewijzigde budgetten en prop en 'production ourchase' lijsten. Afgekeurde rekeningen en het uitzoeken van al dan geen archiefstukken.
Tussendoor nog etentjes met de familie van de bank directeur, die mij naar eigen zeggen kent van een vorig leven en hevig ontroerd door mij was geraakt, een afscheids diner in de tuinen van het Koninklijk zomerpaleis met de locale crew en in allerijl nog eens naar de linnen shop om me toch een pak te laten aanmeten wat ik ook kan dragen in Europa.
Verder, als altijd, de nu bijna rituele laatste betalingen, dankbrieven en betuigingen.

Toen de avond van vertrek, met de nachttrein naar Delhi, er aan zat te komen was ik er nog niet klaar voor. De dag maar ook mijn hoofd én hotelkamer was alsof er een bom was ontploft. Al was het verschil maar enkele uren, ik kon niet anders dan als laatste en alleen het schip verlaten. Harendrapal bood me aan om me de volgende dag naar Delhi te brengen met een auto. Dat voorstel klonk mij als muziek in de oren, het nam de haast weg en het besluit van in daglicht en in mijn eigen gedachten het strijdgebied te verlaten was dan ook snel genomen. 600 kilometer India, op weg naar huis. Dat zou me ook minder het gevoel geven dat ik van een andere planeet uit het niets in Jodhpur was gevallen en er op dezelfde manier weer uit werd 'geflitst'. Bovendien zag ik ook niet uit naar de nachttrein in de collectieve slaap coupés.
Tot 2 uur s'nachts ben ik alsnog bezig geweest de boel op orde te brengen en om 6 uur s'ochtends vertrok ik uit Jodhpur. De eerste etappe naar mijn huis in Zuid Spanje. Het werk zat er nog niet geheel op maar de kilometers door de woestijn, langs nederzettingen en door kleine rommelige stadjes was een mooie brug om vooruit te kunnen kijken en denken. Eerst thuiskomen en dan de voorbereidingen voor de tweede periode treffen. Ladakh, waar de logistiek vele malen ingewikkelder zal zijn. Met de kennis die ik hier heb opgedaan zal ik een aantal zaken zeker anders aan pakken.