Omdat de protagonist van het film verhaal een 'plastic collector' is, iemand die van straat oud plastic ophaalt en dit naar recycling werkplaatsen brengt, bezoek ik met Harendra Pal zo'n verzamel plaats van plastic. Eindeloze hoeveelheden plastic, balen, bergen, dozen, zakken, emmers met plastic afval. Daartussen mannen, vrouwen en kinderen die deze nimmer slinkende berg moeten sorteren. Op kleur en soort. Ik maak wat foto's en besluit later met Sander en Joost terug te gaan. In het verhaal ligt zo'n werkplaats naast een plein in de binnenstad maar volgens de lokale bevolking is in die buurt zo'n locatie niet te vinden.
Buiten de poort zie ik nog net een jongetje een grote jerrycan met afgewerkte olie in de goot ledigen. Wat zijn wij toch beschaafd gedrild. Ik kan een "oeps" kreun van afgrijzen niet onderdrukken. Ik kijk schuin naar Harendra Pal die het de gewoonste zaak van de wereld schijnt te vinden. Een paar dagen later krijg ik het opnieuw benauwd als we in een andere plastic factory zijn. Er zit een vrouw temidden van een onmenselijk hoge berg plastic op de grond en gooit één voor één de stukjes plastic in de daarvoor bestemde zakken en emmers. Of het van die aanblik is of van de slechte lucht, ik krijg tranen in mijn ogen en wil naar buiten. Nadenken of ik blij voor de vrouw moet zijn dat ze werk heeft of bedroefd omdat het vanuit mijn denken geen enkel vooruitzicht biedt. Een berg waar niet tegen op te werken valt. Het krast weer een moment over mijn ziel. Ineens hoop ik dat we iets heel integers gaan maken.
Viespeuken zijn het!
BeantwoordenVerwijderen