hersteld - een nieuw begin van hetzelfde en toch anders

Na nog een paar duizelige nachten is het nu echt voorbij. Ik ben hersteld en we zijn op volle toeren aan het voorbereiden. Mukul, Kawal en Adi zijn veilig maar ook gebroken aangekomen. Sander en Joost zijn twee dagen op locatie bezoek geweest en terug gekomen met een video verslag. Ondanks de vertraging, de slechte start en de ziekte begint nu de zin der dingen zichtbaar te worden. Onwaarschijnlijk mooie landschappen gaan we hier draaien.
De productie schema's zijn klaar, onze agenda tot de nok toe gevuld. Morgen beginnen we met de casting van de vader Sonam en zijn dochter Padma. Heel urgent is nu de locaties te bepalen omdat we voor alles wat we hier willen doen permisie moeten aanvragen. Sinds we weten wat dit voor problemen kan opleveren heeft dat de hoogste prioriteit. Als het goed is hebben we daar eind van de week de besluiten over genomen en kan Sander beginnen met het draaiboek en wij met de logistiek. We zullen behoorlijk wat afstanden moeten afleggen en tussen de draaidagen door moeten reizen met een karavaan crew, cast en Dzo's. Een dzo is een kruising tussen een yak en een koe. Deze speelt een grote rol in dit deel van de bardsongs.
Het is een wat vreemde gewaarwording, 10 dagen geleden kreeg ik in Spanje het bericht dat de film permissie alsnog geregeld was en nu zitten we midden in een vol in bedrijf zijnde productie in een land van Boehdda, yakmelk, nomaden, 10 jarige kloosterlingen met gebreide baseballpetten op en waar je met een auto 50 kilometer aflegt in niet minder dan twee en een half uur.
Woensdag komen Digambar (art director) en Urvashi (costume designer) aan en de week daarop de crew uit Nederland. De samenwerking met de local fixers, Stanzin en Dechen, verloopt goed en aangenaam. Ze maken beiden en samen ook films. Vandaag waren we in hun studio. Ingeklemd tussen de hoge omringende bergtoppen hebben zij hun eigen film cultuur gecreerd. Ze maken hun films in eigen beheer en gaan vervolgens met de film en een projector de dorpen in Ladakh af. Ze vertonen de film voor de lokale bevolking die per persoon 50 roepies betalen. Zo verdienen ze hun investeringen terug om vervolgens de volgende ladahkse productie van de grond te trekken. Ze kennen alles en iedereen in de wijde omtrek. De eenvoud, logica en het ontbreken van ijdelheid, ego en megalomania is een verademing en op zich een film waard..

Nu alle donkere wolken die er boven deze productie hingen grotendeels opgelost zijn denk ik nu dat het een voorrecht is hier te mogen draaien. De omgeving vertelt bijna zijn eigen verhaal en wie weet leren we nog iets van de natuurlijke bescheidenheid hier.

Waar de problemen zich nog gaan aandienen kan ik nu niet voorspellen. Ik ben zo blij dat ik de hoogteziekte heb overwonnen dat er bij mij bijna niets meer stuk kan. We zullen zien....