Deze eerste weken in Ladakh gingen voor mij wat rommelig voorbij ondanks dat de voorbereidingen onder controle en gestaag verlopen... Alles loopt, de locaties en cast besloten, een goedgekeurd draaischema van Mukul en ik zelf weer terug op de rails.
Na aanvankelijke beterschap was ik opnieuw geveld door zuurstoftekort gepaard met oplopende bloeddruk, duizelingen, misselijkheid, flauwvallen in de slaap en malaise. Het leek of het erger werd. Er werd me dan ook door de Nederlandse alarmcentrale aangeraden onmiddelijk het strijdveld te verlaten, desnoods met een helikopter. Na medisch onderzoek en nu een recept voor drastische medicijnen tegen het bijverschijnsel hoge bloeddruk, een advies geen lichaamsbeweging te verrichten en een dieet van extreem veel water en vetvrije koolhydraten en eiwitten mocht ik het nog even proberen van de dokter die inmiddels de bijnaam van Charlie Chaplin heeft gekregen. Hij komt mijn parameters iedere dag opnemen en zit daarna heel genoeglijk in de hoteltuin met thee en ananassap en bespreekt mijn staat van zijn met wie het maar horen wil. Mijn hoogteziekte is een gemeengoed geworden en ik kan het dan ook niet nalaten dit wederom als onderwerp terzijde van de productionele vorderingen te kiezen. Het is nogal overheersend aanwezig. Bij de meeste mensen blijft het bij acclimatiseren wat niet meer dan wat hoofdpijn en misselijkheid met zich mee brengt. De extreme en te snel genomen hoogte tijdens de vermoeiende reis hebben bij mij waarschijnlijk alle knoppen omgezet. Een ernstige vorm van hoogteziekte (AMS) is gevaarlijk en kan zelfs dodelijk zijn. Bij mij was er geen sprake van long of hersen oedeem en de mist in mijn hoofd is nu opgetrokken.
Hier is het fenomeen in het algemeen het gesprek van de dag. In een paar dagen zullen Sal, Dirk Jan en Ludo (camera en geluid) uit Nederland aankomen en zal de ijle lucht opnieuw een rol spelen in de alledaagse beslommeringen. Het acclimatiseren. Wij, als veteranen, zullen adviezen geven en de eerste ochtenden vragen hoe ze zich voelen. Daarna komt nog de technische crew en de steadicam operator en herhaalt de geschiedenis zich opnieuw.
Als dan eindelijk iedereen weer enig adem kan halen beginnen de draaidagen die door de atmospherische omstandigheden extra zwaar zullen zijn. Lichamelijke inspanning leidt onherroepelijk tot kortademigheid hier. We draaien met veel verplaatsingen. Omdat het verhaal "Father, Daughter, Dzo" gaat over een vader en een dochter die hoog uit de bergen afreizen naar een stadje 'beneden' in het dal draaien we alle roadshots op slopeys, hellingen. We zien ze altijd naar beneden gaan. Equipment moet dus altijd naar boven.
Omdat ik, zoals een geliefd familielid het omschreef, even 'als Oblomov' moest leven en de Himalayas vooral vanuit mijn hotelkamer heb beleefd en de productie tussen de duizelingen door moest doen heb ik nog geen locatie live gezien en ben ik nog geen 2 kilometer van het kantoor verwijderd geweest. Anderen, waaronder buurman Joost, hebben voor mij de trappen bestegen voor overleg, met flessen water, abrikozen, vragen en notities want ondanks het bevel van Charlie Chaplin wilde ik niet naar beneden verhuizen. Het uitzicht vanuit mijn op het dak van het hotel gelegen kamer op de besneeuwde toppen met de wisselende bewolking waren mijn enige referentie met de omgeving en de voornaamste reden van mijn lijden. Het dak van de wereld laat zich niet eenvoudig veroveren. De chaos en grim van Rajasthan ontbreekt, hier is het de macht van de natuur die ons wijst op onze beperkingen. Overmoed word gestraft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten