hoogteziekte

Deel 2 van Bardsongs, Father, daughter, Dzo, draaien we in Leh, Ladakh. Leh ligt op 3400 meter hoogte in de Himalayas. Boven de 2500 meter krijgen veel mensen last van de hoogte en hoogteziekte moet je niet onderschatten. Bergen zijn meedogenloos. Als de zee die geeft en neemt kunnen de bergen je ook gevangen en te grazen nemen. Het enige wat helpt tegen hoogteziekte is zo snel mogelijk afdalen.
Om in Leh te komen kan je vliegen en moet je je twee tot drie dagen opsluiten in een hotelkamer, veel water drinken en je lichaam laten wennen. Hoofdpijn, missleijkheid, duizelingen zijn verschijnselen. In ergere mate kan je hersenoedeem of longoedeem oplopen, in coma raken en sterven.
Je kan Leh ook bereiken over land..De Himalayas heeft de hoogste passen ter wereld.
Als je de tijd neemt, goed bent voorbereid, weet wat je te wachten staat en wat de risico's zijn kan je daar voor kiezen.
Sander wilde uit alle macht over land, ondanks mijn onderzoek over hoogteziekte en de meerdere negatieve adviezen naar aanleiding van dit eerder geopperde plan.

Het werd een zeer zware reis, 500 kilometer over onverharde wegen in de regen langs ravijnen en over 6000 meter hoge passen.
Van geleidelijk stijgen is natuurlijk geen sprake als je van hoog naar laag en weer naar hoog gaat met een auto en niet de tijd neemt om te acclimatiseren.
Op het bijna hoogste punt kwamen we tot overmaat van ramp vast te zitten tussen een bulldozer en auto's achter ons op de smalle 'dirtroad' aan de rand van het ravijn.
Ik ben flink beroerd geworden daar op die toppen en dit is nog niet over. Beroerd is niet het juiste woord, ik heb even gedacht het niet te zullen overleven. Het is een onbeschrijfelijke beroerte die mij daar overkwam. Joost, die ook in de auto zat, omschrijft deze laatste dag (van 3 dagen) van de reis als 'de meest verschrikkelijke dag van zijn leven'. Dat is toch niet mis. Ik beken hierbij dat het een zeer angstig moment was daar en ik me realiseerde dat we, verstoken van contact met de mensenwereld of enige vorm van hulp, alleen konden vertrouwen op de genade van de bergen en ons eigen lichaam.

Nu, na een paar dagen in Leh, wat iets lager ligt kan ik langzaam weer wat adem halen. Slapen lukt nog niet erg, insomnia is ook een gevolg van hoogteziekte, maar mijn lichaam geeft zijn verzet langzaam op. Buiten de poorten van het hotel doe ik voorzichtig de eerste wandelingen naar het internet café. Het is tijd de productie, waarvoor we hier zijn, op te starten.

Voordat ik echt ziek werd heb ik een paar mooie foto's gemaakt, want wonderschoon, dat is het wel. Helaas is het internet gebrekkig en is het uploaden van foto's meer geluk dan wijsheid.

Tussen de slaapjes en duizelingen door maken we hier kennis met de lokale crew. Dechen en Stanzin, en vandaag met de man die de making off gaat maken.
Morgen komen Kawal, Mukul en Adi aan. Ze hebben dezelfde route genomen. Na aankomst in Leh heb ik ze het nog afgeraden maar ze waren al onderweg. Het weer is nu wel beter dus ik hoop dat hun ervaring iets minder heftig zal zijn. Naar aanleiding van mijn waarschuwing blijven zij een extra nacht over in een tentenkamp, om acclimatiseren te bevorderen.