Het verhaal over de Dzo is dit keer het terugkerende thema en onderwerp van grappen en schertsen. Aanvankelijk zou het een Yak zijn maar Yak's zijn nauwelijks tam te krijgen en gekozen is nu voor de Dzo, wat een kruising is tussen een koe en een yak.
In het script vertrekken Vader en dochter naar de "stad" om hun jonge Dzo te verkopen. Onderweg krijgen ze van voorbijgangers steeds andere adviezen over hoe de Dzo in de beste conditie op de markt te krijgen.
Op een gegeven moment zijn ze de Dzo aan het dragen, met de poten gebonden aan een stok. Ondersteboven. Ga daar maar aan staan, zien wij een vader en dochter samen een Dzo dragen? Eventueel als het een baby Dzo betreft maar de tocht naar de stad neemt geen maanden in beslag en even later in het verhaal trekt dezelfde Dzo een kar met een aantal personen en andere vracht. Wat weer onmogelijk door een baby dzo gedaan kan worden.
Sterker nog, ook is er in de Ladakhse geschiedenis helemaal nog nooit één Dzo geweest die voor een kar is gespannen. Maar goed, zelf heb ik daar iets minder moeite mee.
Al met al is de Dzo in het algemeen stof tot nadenken en hilariteit. De meningen zijn verdeeld. Het had niet in het script moeten staan, het hoeft niet persé realistisch te zijn...maar waarom moeten dan alle andere zaken wel zo nodig kloppen met de realiteit? Bijvoorbeeld het (overbodige?)detail dat de vader zijn baard moet laten staan omdat boeddhisten zich niet scheren als ze in de rouw zijn. We zien de vader eens knielen bij een altaartje om zijn overleden vrouw te gedenken.
Ik stel dat de verdediging hinkt op twee benen.
Buiten dat het niet realistisch is is het niet of in ieder geval niet bevredigend realiseerbaar. Nu heeft Sander al een tijd geleden, nog voor onze aankomst, bedacht dat een opgezettte Dzo uitkomst zou bieden.
Dechen en Stanzin hadden toen al zo hun twijfels en nu Digambar er als art director op is gezet ziet ook hij niet de ultieme oplossing. 'The stuffed Dzo' is een soort metafoor geworden voor een slecht en onuitvoerbaar plan. 'Do not Dzo me anymore' een gevleugelde uitspraak.
Het laatste nieuws is dat de enige manier om alle onderdelen van een Dzo te verkrijgen is om er één te slachten en vervolgens met draagbaar materiaal vol te stoppen.
Mijn insziens gaat dat te ver om een matig doordachte scene te visualiseren. Wij hopen op een elegantere oplossing. Misschien zie ik iets verkeerd?
Overigens is het filmverhaal gebaseerd op een oud liedje wat ook mensen soms nog kennen uit hun jeugd. In het oorspronkelijke verhaal is het een ezeltje. Er zijn hier ezels die nauwelijks groter zijn als een grote soort hond...Dat is wel wat anders dan een Dzo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten