assistenten ziekte

Ik voel mij als een helikopter. De wieken draaien eerst langzaam maar reeds vervaarlijk. Gelijkmatig veroorzaken ze de eerste wind. Het geluid zwelt aan. Je moet je hoed al vasthouden en je weet wat komen gaat. Sinds gister draaien de wieken op volle toeren en moet men zich tegen de storm en de gevaarlijke wieken beschermen. En door de knieen gaan om niet onthoofd te worden. Heel snel zullen we opstijgen en alles van boven af bekijken. Dit moment brengt altijd een soort opwinding met zich mee en een hoop lawaai.

Gister was de maat vol. Al enige weken krijg ik steeds halve antwoorden of geen. We zijn een paar dagen voor draaien en ik heb geen gegevens over Kodak materiaal, we hebben geen geluidsman, geen technische informatie over de camera, geen lijst van aankomst crew, geen naam van een gaffer, geen bijgewerkte lichtlijst, geen volledige lijst van uit te betalen perdiems, enzovoorts. Alle opgespaarde ergenissen komen er ineens uit. Ik neem geen genoegen meer met 'no problem, everything will be solved'. Doordat alles zo laat is kom ik om in het werk en moet mijn eigen 'te doen' lijst opzij zetten waardoor ik hopeloos achter op schema raak.

Kawal heeft een assistent uit Delhi meegenomen, die sinds aankomst op de payroll staat, en ik zie hem de hele dag op het terras zitten met een niet zo'n vriendelijke blik. Hij staat onder de douche als we gezamelijk willen gaan lunchen. Het is mij volstrekt onduidelijk wat hij hier komt doen. Die vliegt er dus uit, op de trein naar huis.
Als ik vanochtend aan Harendrapal vraag de draaiplanning (die nu voor iedereen heel belangrijk is) door een assistent te laten kopieren zie ik even later 3 jongens van het hotel druk in de weer met deze papieren. De assistenten van de assistent. Hij staat er bij en wacht er op. Dat ga ik terugvinden op de hotel rekening. Ik maak hem duidelijk dat dit zo niet werkt, hij mag nog even blijven maar staat onder curatele.

Het geluids probleem los ik zelf op om na beraad toch te besluiten iemand uit Nederland te laten overkomen. Ik bel Leo Franssen en hij kan én wil. We zijn allen zeer verheugd. Nu is dat tenminste, zeker weten, in goede handen. We werken met een krankzinnig laag budget (een documentair low-budget voor fictie) dus het begint wel iets te knijpen maar de zekerheid is ook wat waard en ik los dat met iets anders wel weer op, hoop ik.

Ik zet alles even op een rijtje. Ik wil niemand meer zien die niets zit te doen, ik wil antwoord op alle resterende vragen, ik wil vandaag een productie meeting om te bespreken wie waarvoor verantwoordelijk is, ik wil alle lijsten compleet, ik wil duidelijke prijzen en geen verborgen meerkosten, ik wil communicatie, ik wil dat de productie onder mijn toeziend oog werkt vanuit mijn kantoor. Ik wil iedere dag verslag van de vorderingen met locaties. Ik wil geen delegerende assistenten. Ik wil pasjes voor de crew op de set met foto en mijn handtekening.

De helikopter is opgestegen.