(door) draaien in India

Na alle spanningen van de laatste dagen voor draaidag 1 komen we niet geheel (of geheel niet) uitgerust aan op de set. In de vroege ochtend. De avond ervoor heb ik een weddenschap afgesloten over het tijdstip van het eerste shot. Al snel blijkt dat ik deze weddenschap heb verloren en mijn inzet was dat ik een week niet zal roken. Dat verder terzijde maar het schetst dat de sfeer redelijk goed was. Tot aan de lunch van de eerste dag.
Op het callsheet staan de mensen vermeld die worden geacht op de set aanwezig te zijn. Incluis figuranten, chauffeurs en extra werkkrachten. Nu is het inmiddels bekend dat niets en niemand alleen komt maar de strijd hier tegen voer ik al vanaf de dag dat ik voet op Indiase bodem zette en ik kreeg dat redelijk onder controle. De lunch nuttigen we deze dag tussen de pilaren van het koninklijk badhuis, midden in de woestijn. Een schaduwrijke plek in de verder gortdoge en zinderend hete vlaktes. We eten op kleden op de grond. De Indische crew en cast eten uit kartonnen doosjes en plastic kuipjes. Wij hebben onze eigen catering met oog op de gezondheid. Na afloop van de lunch liggen al die 60 doosjes en 180 bakjes en bekertjes verspreid in de hele omgeving. Ik laveer al een ruime maand door het vuilnis en het is mij een doorn in het oog dat onze eigen set in een MUM van tijd ook op een vuilnis belt lijkt en zeg daar wat van. Een berisping van een vrouw kan een man niet verdragen en Harendrapal, die bang is om gezicht te verliezen, begint ten overstaan van iedereen enorm tegen mij te briesen. Ik ben ineens weer 'Madam' en een stroom verwijten volgt. Waar hij dan toch de mensen vandaan moet halen om dat op te ruimen. De productie heeft het al zo druk en ze zijn maar met zo weinig en moeten daarom alles zelf doen. Het is allemaal mijn schuld dat er geen SPOTBOYS zijn. Spotboys zijn jongens die voor een grijpstuiver voor iedereen rennen en het 'vuile' werk opknappen. De sjouwers, de waterdragers, de vuilnisopruimers. Ik werp tegen dat je ook als locatiemanager gewoon kan zorgen dat er genoeg vuilniszakken hangen en je er iedereen op kan wijzen dat deze bedoeld zijn om afval in te doen. Er is dan helemaal niemand nodig om over 100 meter verspreid vuil te rapen. De productie op de set bestaat uit 5 man, er zijn nog 12 chauffeurs, er zijn mensen van de locatie die voor 300 rupees per dag na afloop opruimen. Er komen ongevraagd en onaangekondigd 4 assistenten met de animal handler cq figuratie begeleider mee, ik begrijp niet waar hij het over heeft. Bovendien accepteer ik deze publiekelijke opvoering niet en ik snoer hem de mond. Samen met Emanuel en Floor stop
ik demonstratief al het vuilnis rondom het badhuis in een tiental vuilniszakken. We worden van bovenaf aangestaard door een rij mannen. Dit hebben ze nog nooit gezien. De baas die het werk doet van de allerlaagsten, de untouchables. Op het callsheet van de volgende dag noteer ik een straf clausule. 100 Rps per delict, het op de grond gooien van afval. Ik herhaal vervolgens dat ik iedereen wil kennen op de set en alleen mensen die op het callsheet staan vermeld toegang hebben tot de set. Harendrapal en ik maken het pas de volgende dag weer goed. Ik moet mij van mijzelf maar eens een dagje hautain en autoritair gedragen. Het vuilnisprobleem is voorlopig opgelost. Bij de volgende lunch hangen er twintig zakken.