chaos en corruptie

De dag van onze begin en eind scene, de verkeersopstoppingen. De eindscene van deze draai dag was een - bijna- vechtpartij in het hotel met de locatie assistent, of wie het ook moge zijn. De man die blijkbaar alle contacten in de betreffende wijk onderhoudt. Dat ligt hier preciar, bleek opnieuw vandaag.
Dat het een moeilijke dag zou worden wisten we al. De hoeveelheid figuranten en voertuigen, de omstanders, de smalle straten die we toch niet mogen blokkeren. De wetenschap dat we onze set's met geen mogelijkheid gesloten krijgen en er altijd en overal mensen op onze lip staan.
Om dat enigszins onder controle te krijgen werd mij geadviseerd tenminste 15 politie agenten in te schakelen. De buurt zou zijn ingelicht. Het werd een dag van relletjes en opstootjes. mannen die dreigden met stenen te gooien, een kudde wilde koeien die op ons werd afgestuurd en mannen met cheque boekjes, heel veel cheque boekjes. Opstandige buurtbewoners en brommer-rijders die dwars door ons beeld heen bleven rijden. Dat alles zonder de ingehuurde politie, zonder coordinatie, zonder road of shot blockers. het was een godvergeten chaos. De cherry picker die we inhuurden bleek halverwege de dag nog een tweede maal betaald te moeten worden en na het eerste opstootje poetste ook Harendrapal de plaat.
Ondertussen op de hellende straten de voertuigen, van kamelen karren tot fietsers, kleine meisjes op ezels tot volgeladen handkarren in de brandende zon. Ondanks dat de permissie geregeld was moesten we voor de lieve vrede nog eens 7.500 ruppes betalen voor een nieuw onduidelijk papier. Er bleken ineens twee gangs met elkaar te strijden om ge-inde onkosten en winkeliers kwamen woedend verhaal halen.
Met hangen en wurgen hebben we aan het eind van de dag toch de belangrijkste shots. En toen kwam de rekening.
Ik zat in de auto halverwege het hotel. Of ik contant 86.000 Rupees (zo'n 1.300 euro) wilde komen brengen. Voor bemiddeling, assistentie, social wellfare, donaties aan tempels, politie bijstand, mediators en afkoop van winkels. Ik moet dus betalen aan de mensen waarvan we de hele dag last hebben gehad en aan diegenen die we zo hard nodig hadden maar er niet waren.
Niet slechts mijn beroepseer maar ook mijn gevoel van rechtvaardigheid raakt hierdoor een enig van streek. God is Geld en Geld is God. Zonder vorm van onderhandeling en transparantie kan ik natuurlijk niet akkoord gaan. Kom maar met een lijst van werkelijke kosten naar het hotel, opper ik.
Ik wil graag iedereen betalen, genoeg doen voor wat ze voor ons hebben gedaan. We komen natuurlijk niet alleen iets halen maar ook iets brengen. Zo gaat dat nu eenmaal. Deze lijst, daar lusten de honden geen brood van en laat wederom zien dat rijken rijker worden en de armen worden afgescheept met een slaven loon. Ik weiger ten eerste de politie te betalen. Ze waren er niet. Ik weiger ook een mediator 10.000 Rps te betalen alleen omdat hij macht (en geld) heeft. Op de lijst staan 10 winkels die schadevergoeding willen maar in de hele straat zijn er maar 3. Ook staan er 6 'helpers' op de lijst. Ik was een roeper in de woestijn toen we ze nodig hadden. Ik houd voet bij stuk. Ik haal Mukul, onze 1st AD erbij als getuige en dan vallen er bijna klappen. Bert komt zijn bed uit en het hotelpersoneel staat voor de deur.
Het gesprek daarna duurt tot middernacht en de uitkomst is dat ik zelf een voorstel ga doen wat ik de dag waard vond. De volgende dag reduceer ik de bedragen tot een acceptabel bedrag en zet dat op papier. Ik laat het ondertekenen en betaal onder voorwaarde dat alle bedragen op gelijkwaardige wijze worden uitgekeerd en ik daarvan een bewijs krijg. Plus dat ik vanaf nu van te voren hoor wat de kosten en 'smeergelden' zijn en ik zal per dag worden voorgesteld aan de ontvangers van die gelden.
Wonderlijk genoeg is daarna de vrede geheel weergekeerd en hebben we een betrekkelijk rustige en beheerste achtse draaidag waarvoor ik aan het eind een tiende van de dag daarvoor moet afrekenen.
Op de locatie waar we draaien kunnen geen auto's komen en moeten we vanaf de Clocktower (de grote markt) verder met de Tjuktjuk. Harendrapal drukt ieder op het hart dat dit 20 Rupees kost. Ik stap uit en moet er 40 afrekenen. Ik had een zware avond, ben er nog wat van overstuur en nu dit weer. Het gaat niet om de bedragen maar het is heel vervelend voortdurend, in het klein én groot als een melkkoe te worden gezien. Ik betaal 20 en loop weg. Het duurt even voor ik mijn humeur weer op orde heb. Het is voortdurend en steeds opnieuw de juiste vorm zoeken. Het is één grote weegschaal van nuances. Ik laat me alleen oplichten wannneer ik dat zelf wil. En dan sta ik erbij en kijk er naar en lach er om. En grenzen moet je zelf bepalen hier.