digitale tijdperk

We zijn dan wel in India maar om tot stand te brengen waar voor we hier zijn gebruiken we mobiele telefoons, computers, digitale fototoestellen, geavanceerde programma's, videocamera's, printers en kennis (en ervaring) om al die moderne zaken te besturen en te gebruiken. Ondanks al die prachtige middelen om het leven makkelijker en efficient te maken hangt het welslagen der dingen uiteindelijk toch af van heldere communicatie. Dat bleek gister en vandaag maar weer.
Hebben we nu twee castings achter de rug en honderden formulieren met corresponderende digitale foto's...wat dan.
Alweer een week geleden hebben we die foto's in digitale mappen onderverdeeld in leeftijd, mannen, vrouwen en kinderen, soorten en maten. Dan is het tijd om voor te selecteren. Nog steeds digitaal, immers er zijn veel meer formulieren en foto's dan nodig. Geselecteerde foto's sleep je in een printmap en vervolgens print je contactvellen en plak je de foto's op de betreffende formulieren zodat je alle gegevens bijeen hebt. Tot zover is alles helder, dacht ik.
Na een week blijkt dan ineens dat de regisseur geen digitale foto's wil bekijken, bij de video opnames van de doorgestuurde figuratie (die in aanmerking kwamen voor de speciale rollen) niet dezelfde volgnummers zijn gebruikt en geen tijdcode, er geen eerste selectie apart gehouden is en de bomen dus het bos kwijt zijn. Alles staat keurig in een map op de externe harde schijf en kan alleen geprint worden met tussenkomst van Iphoto...jawel, via mijn computer. Dat gaat uren duren, alle 700 foto's uitzoeken, slepen, laden en printen. Laat staan het knippen en plakken.
Het is al warm maar nu komt de stoom mij uit de oren, ik krijg een redelijke uitleg niet eens meer over de lippen. Ik maak de planning, een locatie-scene rapport, werk de break down bij, schrijf en vertaal contracten, vecht met een productieleider in Delhi, stuur de lokale hulptroepen aan, beheer de drie onderverdeelde budgetten. (Nederland, lokaal en interlokaal) en heb buikloop. Verder tracht ik relevante technische informatie naar onze manschappen in Nederland te krijgen en heb ik al twee dagen de buitenlucht niet gezien. Dat is geen klagen maar het komt me gewoon wat slecht uit, zeg maar. Op zo'n moment heb ik te kampen met mijn temperament en ontmoet ik mijn buurman, collega en partner in crime. Natuurlijk komt het met wat geharrewar allemaal goed -uit nijd print ik toch nog een eerste tien vellen, dat bedaard- en beseffen wij ons weer hoe belangrijk details zijn. Alle details. En hoe je niet meer dan éénmaal met modder moet gooien maar wel vaker naar een oplossing moet zoeken. Om iedereen gerust te stellen; zo'n treffen duurt niet meer dan twee keer tien minuten en als dat alles is...We gaan een spannende tijd tegemoet. De art director en de geluidsvrouw hebben inmiddels weer afgezegd, de locaties in de stad moeten nu op hun plaats vallen in verband met de benodigde tijd voor lokale permissies. Zondag komen de eerste Indiers uit Delhi aan en moeten wij zover zijn dat we al die mensen aan de gang krijgen. Maar verder hebben we alles onder controle! We hebben nog tien dagen.